Jeszcze dziś storczyki otacza aura egzotyki i tajemnczości. Jej przyczyną jest z pewnością różnorodność niepowtarzalnych kształtów i barw kwiatów, lecz także fakt, że posiadanie tych roślin było niegdyś przywilejem nielicznych.
Phalaenopsis natomiast zajmuje obecnie czołową pozycję na rynku roślin doniczkowych i sprzedaje się go w milionach sztuk w kwiaciarniach, centrach ogrodniczych, oraz na giełdach kwiatowych.
Te silne rośliny zajmują dziś stałe miejsce w ofercie ogrodniczej. Storczykowate, liczą ponad 30 000 gatunków, poza tym istnieje ponad 120 000 mieszańców.
Niegdyś storczyki uważano za pasożyty, lecz wcale tak nie jest.
Podobnie jak rośliny bromeliowate, oplątwy i wiele paproci, storczyki wykorzystują drzewo jako swoje podłoże, przyczyniają się jedynie do butwienia kory drzew. Taki styl życia roślin nazywa się epifitycznym.
Korzenie storczyków są otoczone warstwą obumarłych komórek, zwaną welamenem. Chroni ona korzenie przed wyschnięciem, a poczas deszczu może wchłonąć dużo wody, zmagazynować ją i stopniowo oddawać korzeniom.
Kwiat storczyka składa się z:
- listków okwiatu okółka zewnętrznego i wewnętrznego
- warżkę oraz prętosłup z główką pręcika i znamieniem słupka
Kwiaty storczyka są zapylane przez owady lub ptaki, dla których warżka często stanowi lądowisko.
Znamię słupka, szyjka i pręciki zrosły się u storczyków w szczególny organ, któremu nadano nazwę prętosłup.
Na jego wierzchołku, pod tworem zwanym czapeczką, umieszczony jest pyłek, zlepiony w tzw. pyłkowiny. Poniżej znajduje się znamię słupka.
Storczyki ze względu na typ wzrostu dzielimy na dwie grupy.
- monopodialne
- sympodialne
Należące do pierwszej z nich maja jeden pęd rosnący do góry. Znanym przykładem takiego monopodialnego wzrostu jest Phalaenopsis - liście wyrastają na przemianlegle lub naprzeciwlegle wzdłuż całej łodygi. Pędy kwiatostanowe pojawiają się w kątach liści
Druga grupa to storczyki sympodialne, charakteryzuje się tym, że roślina ma więcej niż jeden pęd. Kiedy jeden pęd wyrośnie i przekwitnie, u jego podstawy wyrasta nowy, który wytwarza własne korzenie. Kwiaty mogą pojawić się na szczycie pędu, w kątach liści lub u podstawy pędu - przykładem takiego wzrostu są np. Dendrobium, Cattleya itp.